به نقل از «همشهری آنلاین»

برنامه ۳ ساله برای رفع محرومیت سیستان و بلوچستان

تاریخ انتشار: ۲۰ آبان ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۰۶۲۷۹۵

به گزارش همشهری آنلاین اعتبارات تخصیص‌یافته به این استان همچنان نتوانسته آن را از نظر سرانه‌های عمرانی به رده بالای جدول رتبه‌بندی استان‌ها بکشاند. هرچند سیستان‌وبلوچستان این روزها با پروژه‌های کلان ملی گره خورده و وقتی صدای سواحل مکران یا طرح آب شیرین‌کن دریا طنین‌انداز می‌شود، یاد آن می‌افتیم. معاون امور عمرانی استاندار سیستان و بلوچستان به همشهری می‌گوید که طرح‌های ملی چندان به رشد استان کمک نکرده و برای تسریع کارهای عمرانی باید تفویض اختیار صورت بگیرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

منصور بیجار که مهمان روزنامه همشهری بود، تأکید می‌کند که با وجود اعتبارات قطره‌چکانی، استان مثل یک کارگاه عمرانی فعال و پویاست.

گفت‌وگو را با اعتبار مطلوبی که به سیستان‌وبلوچستان اختصاص می‌یابد، شروع کنیم؛ اعتباری که همچنان صرف جبران کمبودها و عقب‌ماندگی‌ها می‌شود و موجب شده سیستان و بلوچستان به موازات استان‌های دیگر پیشرفت نداشته باشد. بالاخره چه زمانی قرار است استان از این کمبودها بگذرد و شاهد تحقق وعده‌های عمرانی و توسعه‌یافتگی باشد؟

نکته خوبی است. سیستان و بلوچستان طبق آمار بزرگ‌ترین استان کشور است. ۱۸۷هزار کیلومترمربع وسعت دارد و وسعت آن تقریبا با مجموع ۹استان مرکزی و غربی کشور برابری می‌کند. از طرفی هم پراکندگی جمعیت در این استان بالاست؛ تراکم جمعیت کل کشور ۵۱نفر در هر کیلومترمربع، اما در استان ۱۵نفر در کیلومترمربع است. این آمار موجب شده خدمات‌رسانی به این استان وسیع با چنین پراکندگی سخت باشد. با وجود همه اینها سیستان‌وبلوچستان ظرفیت بزرگی هم دارد؛ ۵۰۰کیلومتر پهنه ساحلی و تنها مرز مشترک کشور با پاکستان. علاوه بر این، نباید فراموش کرد که عقب‌ماندگی استان به بیش از ۴دهه پیش برمی‌گردد که تا سال‌ها گریبانگیر نظام برنامه‌ریزی بوده است‌. با درنظر گرفتن این آمار و ظرفیت‌ها می‌دانیم که نمی‌شود برای سیستان و بلوچستان همان نسخه استان‌های دیگر کشور را پیچید.

به هر حال برنامه‌ریزی برای توسعه عمرانی، سازوکار مشخصی دارد. تفاوت عمده سیستان و بلوچستان با استان‌های دیگر را در چه می‌دانید که علت این عقب‌ماندگی را توجیه می‌کنید؟

مسئله مهم همین تراکم جمعیت است که هزینه‌های عمرانی را دوبرابر می‌کند؛ به‌عنوان مثال در شمال کشور با ۵کیلومتر راهسازی ۴روستا برق‌رسانی می‌شود، ولی در سیستان و بلوچستان با ۵کیلومتر فقط می‌شود به یک روستا برق‌رسانی کرد. آسیب‌های دیگری مثل نظام برنامه‌ریزی از بالا به پایین، تمرکزگرایی و تخصیص نامتناسب اعتبارات به نیازهای استان دست به‌دست هم داده تا روند توسعه عمرانی کند پیش برود.

ولی سیستان‌وبلوچستان در سال‌های اخیر در رتبه بالای اعتبار بودجه‌های استانی بوده‌است.

همینطور است، ولی این اعتبارات همچنان با نیازها نمی‌خواند. منابع بودجه‌ای ما برای تامین نیازها قطره‌ای است در برابر دریا. در طول ۴دهه گذشته سرمایه‌گذاری بخش خصوصی در استان هم به حداقل میزان ممکن و در حد کارخانه سیمان خاش بوده ‌است. آنچه برای سواحل مکران هزینه می‌شود هم که منفعتی برای کل کشور است که هیچ‌وقت به آن توجهی نشده ‌بود؛ درحالی‌که توجه نکردن به سیستان و بلوچستان یعنی کل کشور از ظرفیت‌های این استان محروم می‌شود. به‌نظر می‌رسد این پروژه‌ها زمانی تعریف شدند که کشور به سیستان‌وبلوچستان نیاز پیدا کرد.

بالاخره قرار است چه زمانی استان از این محرومیت تاریخی عبور کند و چقدر اعتبار نیاز است تا استان به یک متوسط کشور برسد؟

برای رسیدن به متوسط کشوری در ۲سال اخیر کارهای قابل‌قبولی انجام شده‌است و برای این منظور، یک برنامه ۳ساله تدوین شده که اعتبار آن ۱۵۰هزار میلیارد تومان است و بیشتر برای راه‌سازی، بحران آب، مرزها و بهداشت و درمان برنامه‌ریزی می‌شود. همچنین پیشنهاد ما این بود که سالانه یک‌میلیارد دلار به استان تخصیص داده شود تا به سرانه متوسط کشوری در حوزه‌های عمرانی برسیم.

سیستان و بلوچستان ابرپروژه‌های کلانی دارد که اعتبار خوبی هم گرفته‌اند. تأثیر این ابرپروژه‌ها بر استان را چطور ارزیابی می‌کنید؟

پروژه‌هایی که اعتبار خوبی دریافت کرده‌اند پروژه‌هایی هستند که در سطح ملی برای کشور مهمند و منفعت آن محدود به استان نیست. اتصال کریدور اقیانوسی به شمال شرق یا سواحل مکران یک پروژه ملی است که اعتبار کلانی هم دارد.

به‌نظر می‌رسد بیشتر، مقاصد سرمایه‌گذاری و نگاه توسعه‌ای به جنوب استان باشد تا شمال استان؛ از پروژه آب شیرین‌کن گرفته تا بندر آزاد تجاری چابهار. به‌نظر شما با این روش توسعه پایدار در ارکان مختلف عمرانی محقق می‌شود؟

ظرفیت‌های شمال و جنوب استان به هم گره خورده است. با مثال توضیح می‌دهم. در سیستان (شمال استان) شهرستانی داریم که شاخص فضای آموزشی آن ۸.۳مترمربع است و از استاندارد کشوری (۸مترمربع) بیشتر است؛ درحالی‌که در بلوچستان (جنوب استان) شاخص فضای آموزشی یک مترمربع و ۷مترمربع کمتر از شمال است. در سیستان ۹۵۳روستا داریم که همه آب آشامیدنی دارند؛ درحالی‌که روستاهای بسیاری در جنوب آب آشامیدنی ندارند.
بهتر است بگویم سرمایه‌گذاری بر مبنای ظرفیت پیش می‌رود. در دهه ۷۰در حوزه تجارت سیستان، کل استان و حتی کشور افغانستان را می‌چرخاند، ولی تمرکزگرایی جلوی آن را گرفت و سیستان از بازار کالای ته لنجی که در خوزستان، هرمزگان و بوشهر وجود دارد، محروم ماند. در همین زمان چابهار بزرگ‌ترین و فاجعه‌بارترین حاشیه‌نشینی کشور را دارد. پس چگونه به آن توجه شده‌است؟

پرسش من این بود که مقصد سرمایه‌گذاری‌ها چابهار است نه اینکه لزوما سرمایه‌گذاری در چابهار اتفاق افتاده باشد. تمرکز و برنامه‌ها بر چابهار متمرکز شده است؛ از توسعه ساحل تا راه‌آهن. راه‌ها و مسیرهای جنوب استان هم بهتر است

این‌طور نیست. الان زاهدان تا زابل (در شمال استان) ۲۱۰کیلومتر است که ۱۶۰کیلومتر آن بزرگراه است. بین خاش و ایرانشهر راه فرعی است. پس چطور می‌شود راه‌های شمال و جنوب استان متفاوت باشد؟ برنامه‌ریزی ما این است که در همه حوزه‌ها در نقاط مختلف استان به تعادل برسیم؛ ضمن اینکه یکی از راه‌های توسعه، جذب سرمایه‌گذار خارجی است و پیگیر تحقق این موضوع هستیم؛ به‌عنوان مثال پروژه تجاری‌سازی‌ نخلستان را در دست داریم که با کشت نوعی نخل که باردهی ۱۷برابر معمول دارد، همراه است؛ طرحی که اشتغال‌زایی اهالی را هم در پی خواهد داشت. سیستان و بلوچستان بیشترین نخسلتان را دارد، ولی کمترین بهره‌برداری از آن صورت می‌گیرد.

حضور سرمایه‌گذار منوط به تکمیل زیرساخت‌هاست. استان 3هزار پروژه نیمه تمام عمرانی دارد. با تکمیل این پروژه‌ها تعادلی که از آن صحبت می‌شود یا رسیدن به متوسط سرانه کشوری در حوزه‌های عمرانی یا حضور سرمایه‌گذار خارجی چقدر محقق می‌شود؟

اگر بخواهیم به متوسط کشوری برسیم حدود ۱۵۰هزار میلیارد تومان اعتبار می‌خواهیم؛ اینکه برای پروژه‌ای اعتبار مصوب می‌شود با اینکه چقدر از خزانه تخصیص داده می‌شود با هم متفاوت است. ما معتقدیم توسعه باید در همه موارد با هم پیش برود. یکی از سیاست‌های ما هدفمندی و پایداری روستاست؛ یعنی روستاهایی که در کنار قطعه زمین روستایی شغلش هم دیده شود؛ خانه بهداشت، آموزش، راه، برق و آب آشامیدنی هم داشته باشد. در تکمیل پروژه‌ها هم پروژه‌های بالای ۷۰درصد را در اولویت قرار دادیم و با تکمیل پروژه‌ها زیرساخت هم فراهم می‌شود. امیدواریم تفویض اختیار در اجرای پروژه‌ها انجام شود تا مسئولان استان بتوانند براساس شرایط موجود تصمیم بگیرند و پاسخگو هم باشند. من سیستان و بلوچستان را یک کارگاه فعال عمرانی می‌دانم که برای رسیدن به شاخص مطلوب در تلاش است.

بیشتر بخوانید:

هندی ها در چابهار ماندگار می شوند؟ | قرارداد جدید در چابهار ۹ سیاست ابلاغی رهبری برای توسعه دریا محور | چرا اقتصاد دریا برای ایران مهم است؟ کد خبر 805772 منبع: روزنامه همشهری برچسب‌ها طرح‌های عمرانی استان سیستان و بلوچستان بندر چابهار

منبع: همشهری آنلاین

کلیدواژه: طرح های عمرانی استان سیستان و بلوچستان بندر چابهار سیستان و بلوچستان سیستان وبلوچستان سرمایه گذاری برنامه ریزی متوسط کشور جنوب استان استان ها پروژه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۰۶۲۷۹۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

برای ۴ سال آتی مشکلی برای تامین آب سیستان و بلوچستان وجود ندارد

در گفتگوی ویژه خبری موضوع سیل اخیر در استان سیستان و بلوچستان مورد بررسی قرار گرفت و آقای بزرگ زاده سخنگوی صنعت آب به سوالاتی پاسخ داد.

بزرگ زاده گفت: دو دسته از اقدامات در سیل اخیر انجام شد. اولا به منظور مدیریت سیلاب نیاز به زیرساخت داریم و طی سالیان گذشته اقداماتی مانند سدسازی باید انجام شود تا بتوانیم با کمک پروژه‌ها و سد‌ها پدیده‌های حدی اقلیمی را مدیریت کنیم. اما وجود سد‌ها هم کافی نیست و باید مدیریت سیلاب انجام شود. 

او افزود: در حوادث طبیعی اخیر، پهنه بارشی وسیعی داشتیم. کاری که سد‌ها به ویژه سد کهیر انجام دادند این بود که حجمی از سیلاب توسط آنها مهار شد. به عبارتی سیلاب‌های بالادست سد که بارش‌های اصلی آنجا بود را به تاخیر انداختند تا سیلاب‌های پایین دست به طور نسبی فروکش کند و بعد سیلاب‌های بالادست برسد. به معنای دیگر از هم افزایی دو پیک سیلاب جلوگیری شد.

بزرگ زاده ادامه داد: اقدام دیگری که از طریق سد‌ها انجام شد این بود که پیکسایی صورت گرفت. وقتی سیلی با شدت فراوان در یک رودخانه با حجم کم حرکت می‌کند، به یک باره در محدوده وسیع سد قرار می‌گیرد، فرصتی برای کاهش شدت آن پیدا می‌شود. به عنوان مثال دِبی ورودی به سد کهیر که بیش از ۹ هزار مترمکعب در ثانیه بوده، این دبی در لحظه خروج از سد، به ۱۵۰۰ مترمکعب در ثانیه کاهش پیدا کرد.

سخنگوی آب با اشاره به وقوع سیلاب در دیگر کشور‌ها گفت: این درحالی است که همین جبهه‌های بارشی در کشور عمان کشته داشته است و حتی کشور‌های مدرن مانند امارات نیز در خدمات زیرساختی با مشکل مواجه شده اند. اگر زیرساخت‌های پروژه‌ای و سد‌ها ایجاد نشده بود، فاجعه بزرگی رخ میداد. سد کهیر در همین دو سیلاب گذشته تمام هزینه‌هایی که برای آن شده بود را برگرداند.

او در خصوص ذخیره آب ناشی از سیلاب‌های اخیر گفت: عمدتا سد‌های سیستان و بلوچستان پر هستند و این آب الان باید برای مصارف مردم در بخش کشاورزی و شرب استفاده شود. در بلوچستان جنوبی از آب‌های سطحی و شیرین سازی آب دریا تامین آب انجام می‌شد، اما اکنون دیگر کمتر نیاز به این بخش وجود دارد و منطقه‌ای که تحت پوشش سد‌ها هستند برای دوره حدودا ۴ ساله مشکلی برای تامین آب شرب و کشاورزی وجود ندارد.

باشگاه خبرنگاران جوان اقتصادی اقتصاد و انرژی